 |
'Schijndevotie.
Ik vluchtte ginder
met dezelfde gevoelens
een twintigtal keren naar huis.
Dàt was in strijd met mijn drang naar
schijn.'
Mijn God, Leonie!
Wat brengt gij nu tevoorschijn?
Ik dacht dat ik het al lang had verwerkt, het feit dat ik een punt heb gezet achter mijn kerkelijke activiteiten. In vormselcatechese, gezinsvieringen en parochieploeg, zette ik me in om de christelijke waarden mee uit te dragen.
En inderdaad, dat hebt ge goed gezien: ik liet de Kerk los enkele jaren geleden.
Maar dat gebeurde niet plots, zegt ge mij nu?
Het klopt dat ik meer en meer een wrang gevoel had bij de vergaderingen en de vieringen. Ik vond in die periode altijd wel een reden om vroeger weg te lopen of niet te verschijnen. Niet alleen was de balans met gezin en werk zoek. Wat gij ‘schijndevotie’ noemt, speelde zeker ook een rol. Ik ontmoette in die wereld helaas ook minder oprechte mensen en ik ergerde me aan zij die de schijn ophielden altijd het goede te doen. Of personen die zich verheven voelden boven alle anderen en vooral geen water bij de wijn deden. En dan was er nog de Katholieke Kerk als instituut, die niet vies was (en is) van uitsluiting en vooroordelen. Ik wilde daar niet meer bij horen.
Ik merk dat ge de kerk in ’t midden hebt gezet. Natuurlijk heb ik ook mijn kleine kantjes…
Net daarom: laat mij maar klein en kwetsbaar zijn, net zoals alle andere mensen.
Reacties