Ze dichtte, ze debuteerde, ze dirigeerde, ze speelde, ze stond er met ‘Sterke schoenen’
Vera Steenput, een vrouw die haar man kan staan
Ze kwamen van heinde en verre voor de voorstelling van de dichtbundel ‘Sterke schoenen’ van Vera Steenput. Sommigen brachten bloed, stof en tranen mee. Anderen hielden het bij ajuinen, maar dit geheel terzijde.
De mezzanine
van de Dendermondse bibliotheek liep aardig vol. Oud-cursisten en collega’s van
Vera, schrijfklassen (tot zelfs uit Aalst toe) en hun docenten, orgeldraaiers,
dichters, vrienden van de poëzie, buren, stadsgidsen,… wilden erbij zijn.
De schepen
van cultuur liet – om het cliché niet te doorbreken – op zich wachten. De tijd
had ze blijkbaar eerder gevuld met het zorgvuldig uitkiezen van haar outfit dan
met het voorbereidend lezen van het gedicht, want wat het miserabele weer met ‘Sterke
schoenen’ te maken heeft, is me uren later nog een raadsel. Nu ja, goeie poëzie
vraagt om filosofie.
Peter Holvoet-Hanssen had haren verloren, maar gelukkig leek zijn gevoel voor humor intact gebleven. Hij nam ‘de interviews’ voor zijn rekening en speelde de rol van moderne nar.
Als een echte chef d’orchestre had Vera krijtlijnen uitgezet. De gedichten waren zorgvuldig gekozen. Ook over de brengers ervan was nagedacht. Een gedurfde keuze.
De voorstelling
begon met een beeld van een doodgewone dag.
In de vroegte zuigt een boreling
de slaap uit moeders borst
En meteen werd ik meegezogen in de voorstelling.
Een regenworm wordt in twee gesneden. Ik ben geen alleenstaand geval.
Ondanks de
beladen onderwerpen sprankelde de voorstelling. Vera beschikt over zoveel
metier en kleur dat stoffigheid en verveling onmogelijk konden toeslaan. De
dichteres liet ook haar andere liefde, de orgels, spreken en kreeg versterking
van bevriende orgeldraaiers. Ze zette het publiek tot meezingen aan.
Het
kippenvelmoment van de avond kwam met de 11-jarige Lisa, op de vlucht voor de
oorlog in Oekraïne. Samen met Vera bracht ze ‘Een beetje vrede’. Na amper een
half jaar in ons land zingt ze een aardig mondje Nederlands. Als er een van de
nieuwe inwoners een pluim op het bloemenkroontje verdiende, dan zij wel.
Roel
Richelieu Van Londersele, oprichter van uitgeverij De Zeef, mocht niet
ontbreken. In zijn slotwoord prees hij Vera omdat ze een vrouw is die in het
leven staat, een vrouw die niet naast haar schoenen loopt. Eerder had Vera hem
al bedankt voor het bijsturen van haar werk. Door hem zijn hoopvolle gedichten
een mooie afsluiter van haar debuut geworden.
Een dag na
de voorstelling liggen ‘Sterke schoenen’ in Vlaanderen waar schoenen niet horen
te liggen. Naast laptops, op salontafels, in zetels, op nachtkastjes… Niemand
die erover sakkert. Er worden geen wapens geladen met woorden. Iedereen wil
plaveisel van zachte woorden omzoomd door fluisterpopulieren.
Hier zit deels een dief.
Reacties