De bokaal
Aangekomen in het stadskantoor, stap ik gezwind zoals altijd als eerste de vergaderruimte binnen. Ik kies een strategische plek. Eenzijdige doofheid links maakt dat ik me steevast in een linkerhoek van de kamer zet.
Vijftien collega’s druppelen binnen. De ruimte vult zich stilaan met gezellig gekeuvel en schuivende stoelen. Ik vang hier en daar een woord op, maar volgen kan ik niet.
Het zoemen onder elkaar versmelt tot een geluidensoep in mijn hoofd. Daar verandert zelfs het hoorapparaat niets aan, integendeel. Bovendien wordt de soep gekruid met de permanente tinnitus in mijn linkeroor.
Iedereen is er. We kunnen beginnen met het maandelijks overleg.
Zolang iedereen een voor een zijn zegje doet, gaat het goed. Collega’s met een heldere stem en duidelijke articulatie zijn een zegen. Af en toe komt een collega met een stille stem aan het woord. De bewegingen van de mond zeggen me dan wat ik verondersteld word te begrijpen. Dat vraagt veel concentratie. Ik doe tegelijk heel hard mijn best om zinnig te reageren.
Na het eerste uur ben ik bekaf.
Er komt wat meer animo in de discussie. De stemmen klinken harder en de meningen komen nu van alle kanten. De tinnitus reageert meteen en gilt: ‘Daar moet ik boven! Dat kan ik beter! Ik doe er nog wat akkoorden bij!’.
Ik schuif mijn hoorapparaat een tikje hoger om beter te verstaan. Nu komen de geluiden onnatuurlijk binnen. De stemmen klinken hol en scherp. Er lijkt wat echo op te zitten.
Plots kijkt iedereen vragend naar mij. Verwachten ze een antwoord? ‘Kan je de vraag eens herhalen?’ vraag ik. Ik schrik van mijn eigen stem. Het geluid zit vast onder mijn schedel en ik krijg de weerklank meteen in het gezicht. Het lijkt alsof mijn hoofd in een bokaal zit.
Een collega herhaalt de vraag, maar die komt niet binnen. De stem is vervormd. Die bokaal zit in de weg!
Links raast de ruis nu oorverdovend. De ruis vindt geen uitweg. Het deksel van de bokaal is dicht, nadat er ook paniek is ingeslopen.
Ik haak af. De rest van de vergadering is verloren. Hoe ik ook mijn best doe, ik krijg mijn hoofd niet uit de bokaal. Ik ben gescheiden van de wereld, al zit ik nog steeds op mijn stoel, tussen de collega’s. Lijfelijk aanwezig, angstig wachtend op het moment dat ik discreet de kamer kan verlaten.
De vergadering is afgelopen. Mijn bokaal en ik vluchten naar het park.
Dit was niet de eerste keer. Ik weet dat alleen een wandeling rust brengt.
Ik ga zitten op een bankje. Ik eet rustig mijn boterhammen en luister naar de vogels en het ruisen van de bomen.
Onhoorbaar sluipt de bokaal weg. Ik adem weer vrij.
Reacties