In het begin was er de droom.
Ik bevond mij net in Milaan, in de hoop de op bruuske wijze tot een einde gekomen relatie met mijn Italiaanse vriendin te herstellen. Maar zij bleek onvermurwbaar, en tot overmaat van ramp hadden mijn Milanese vrienden nauwelijks tijd om mij te zien vanwege hun drukke bezigheden. Reken daarbij nog het gure winterweer en een opkomende verkoudheid. Totaal wanhopig zwierf ik urenlang door de anonieme straten van de Italiaanse grootstad, tot mijn gevoelens al evenzeer verkilden als het weer. Uitgeput kroop ik die nacht in bed. En toen, tegen de ochtend kwam de droom.
In mijn droom, net als in de realiteit, lig ik op mijn rechterzijde in bed, in mijn hotelkamer. Net als in de werkelijkheid ook, heb ik de dekens tot boven mijn hoofd opgetrokken. Eén ding is echter verschillend: naast mij ligt een vrouw te slapen. Zij ligt in dezelfde positie als ikzelf, aan mijn rugzijde. Hierdoor kan ik haar niet zien, maar ik voel haar armen die rond mij zijn geslagen, haar kleine borsten die tegen mijn schouderbladen aan drukken. Ik vermoed dat zij lang, golvend haar heeft. En gedurende een moment van absolute zekerheid weet ik: dit is de vrouw die mij liefheeft en die ik liefheb.
Maar dan verandert de droom. Opeens voel ik mij verlamd en in paniek, omdat ik geloof dat de dekens mij zullen verstikken. Ik weet niet wat te doen. Ik moet bewegen om de dekens weg te slaan, maar ik besef dat ik dan volledig wakker zal worden en dat zij er niet meer zal zijn. Ik word verscheurd door twijfels, sla uiteindelijk toch de dekens weg omdat het gevoel van beklemming te groot wordt. Ik draai mij om, volledig wakker nu: zij is weg. Dit is de pijnlijkste dag van mijn leven.
Ik heb later talloze malen geprobeerd de droom te ontleden. Was de vrouw slechts een illusie geweest, stonden de verstikking en het gevoel van verlamming symbool voor mijn eigen angst voor intimiteit? Of bestond zij echt, was zij werkelijk aanwezig geweest in de schemerzone tussen dromen en waken, en werd ons beiden om onbekende reden heel eventjes dit moment van volstrekte verbondenheid gegund? Eén ding is zeker: het tere weefsel van mijn zogenaamde werkelijkheid was voorgoed verscheurd.
Reacties