Onomatopee
Kleinkinderen die als muziek in de oren klinken, daar droomden Mumi en Opa van. Dit jaar bracht de sint een bijzondere verrassing: een gesloten kubus van karton.
Mumi schudde er even mee. Er rammelde wat! Ze haalde voorzichtig het deksel eraf.
Ze lachte en wreef zachtjes over haar goede oor: het waren slaginstrumenten.
Eén voor één nam ze de instrumenten uit de doos.
Een sambabal. Nog een sambabal. Zizoem. Zizoem. Zizoem.
Een kazoo. Bzzzzzzz!
Een schudeitje. En nog één. Tsjikke, tsjikke.
Een triangel aan een touwtje en een metalen stokje. Ting, ting, ting, klingeling!
Twee houten stokjes. Plok!
Een ratel. Retteketetteketet!
Een bellenstok. Ringringeling, ringringeling.
Helemaal onderaan in de doos, zat een roodachtig houten beest. Het was een kikker! In zijn bek een stokje van hetzelfde hout.
Hij viel wat uit de toon. Kwam hij uit een ver laagloonland? Uit hout gekerfd door kinderhanden? Mumi zocht een stickertje ‘Made in India’, maar er kleefde niets.
Wat een raar beest! Op zijn rug stevige schubben, zoals een draak. Zijn achterpoten onder het lijf gevouwen alsof hij plots weg zou springen. Zijn voorpoten netjes gespreid voor zich. Zijn bek lichtjes open, om het stokje vast te houden. Of om lawaai te maken?
Het stokje had een dunne en een dikke kant. Mumi pakte het dunne eind vast en trok het stokje uit de bek van de kikker.
Hé! Die kikker is hol vanbinnen! Stilaan begon het te dagen: ze streek met het stokje over de geschubde rug van het beest. ‘Frog!’ klonk het. En nog een keer: ‘Frog’!
‘Maar jij spreekt Engels!’ riep ze verrukt. ‘Frog, frog, frog!’. Hoe losser de kikker op haar hand zat, hoe luider hij klonk. Hij trilde erop los. Wat een heerlijk geluid!
‘Frog is een onomatopee!’ besloot ze verrast. ‘Kikker is dat niet. Toch niet als je deze hoort.’
Onomatopee. Wat klinkt dat muzikaal!
Reacties