De meesten onder ons kennen ongetwijfeld het sprookje van Doornroosje, het verhaal van de mooie prinses die zich op een dag prikt aan een spinnenwiel en vervolgens onder invloed van een vervloeking in een diepe slaap valt, tot ze uiteindelijk honderd jaar later wakker gekust wordt door een knappe prins en samen met hem nog lang en gelukkig leeft. Weinigen weten echter dat dit een opgekuiste versie van het sprookje is. In het oorspronkelijke verhaal, dat dateert uit de middeleeuwen, prikt ze zich aan een vlasnaald die onder haar nagel vast komt te zitten, en valt ze in slaap. Een kleine honderd jaar later wordt ze gevonden door een prins die haar in haar slaap verkracht, waardoor ze zwanger wordt. Negen maand later bevalt ze van een tweeling. Wanneer één van de baby’s per ongeluk aan haar vinger in plaats van aan haar tepel zuigt (jonge baby’s zijn nu eenmaal niet zo trefzeker), komt de vlasnaald los en wordt ze terug wakker. De prins leert haar nu kennen in wakende toestand en besluit met haar te trouwen.
Om het grote onrecht dat Doornroosje aangedaan werd alsnog goed te maken, stel ik hier een moderne, feministische versie van het verhaal voor. Ook in deze versie prikt ze zich aan een vlasnaald, maar ze valt niet in een diepe slaap. Tenminste, niet helemaal. Ze behoudt namelijk het vermogen om te dromen, en omdat haar slaap honderd jaar duurt, leert ze beetje bij beetje haar dromen zelf te kiezen. Dat klinkt wat ongewoon, maar ook Tibetaanse yogi’s doen dit (al duurt hun slaap uiteraard geen honderd jaar). Op deze manier weet ze de kunst van het dromen met veel geduld tot in de puntjes te beheersen. Ze creëert nu voor zichzelf de spannendste avonturen, en kijk: doordat ze helemaal zelf kan kiezen wat ze beleeft, weet ze zich geleidelijk aan te ontwikkelen tot een autonome, zelfbewuste vrouw. Uiteraard wordt ze in haar dromen ook regelmatig verliefd, want van sletvrees hoeft ze zich al evenmin nog iets aan te trekken. Haar vele minnaars evolueren met haar mee, tot ze uiteindelijk een knappe man tevoorschijn droomt die haar helemaal naar waarde weet te schatten, en met wie ze dolgelukkig is.
Wanneer ze honderd jaar later wakker gekust wordt door een prins (dit klopt niet helemaal met de verhaallogica van de vlasnaald, maar we willen haar nu eenmaal een verkrachting besparen), is ze dan ook helemaal ontstemd omdat haar mooie droom zo wreed verstoord wordt. Ze werpt één blik op de prins, die weliswaar knap maar ook oppervlakkig en vreselijk ouderwets is, en bijgevolg alleen maar op zoek is naar een vrouw die gewillig voor hem klaar ligt in bed, terwijl hij grote sier kan maken met haar bruidsschat. Ze neemt de vlasnaald en drijft deze diep in haar hart zodat niemand haar ooit nog kan wakker krijgen, en verblijft nu voor eeuwig bij haar ware droomprins. En de andere prins? Die ging beteuterd terug naar huis en werd uiteindelijk uitgehuwelijkt aan een helleveeg van een prinses bij wie hij volledig onder de vorstelijke pantoffel lag.
Reacties