Literair Creatief Duo gaat van start met uitgeverij en brengt eerste boek uit: Jeroen Bernaer (uitgever) en Ellen Lanckman (auteur)
Jeroen Bernaer en Ellen Lanckman bij de presentatie van haar eerste dichtbundel,
Gentse Feesten 2014.
Ellen Lanckman deelt dit mooie verhaal op haar Facebook-pagina. Het begon in de klas Literaire Creatie van Patrick Bernauw, aan de Academie voor Podiumkunsten Aalst. En het mondt nu uit in een gloednieuwe uitgeverij, Matador, van Jeroen Bernaer... waar haar nieuwe boek verschijnt. Het vierde al.
We schrijven september 2013. Een drukkend warme woensdagavond, ergens op een dakterras. Het is de eerste avond van de schrijflessen die ik zal volgen. Ik ken niemand, niemand kent mij. Ik neem plaats aan de lange tafel. Niemand kijkt op. Behalve hij. Hij kijkt me recht in de ogen en grijnst voluit. Ik weet nog dat ik denk: “brutaaltje”, maar schenk verder geen aandacht aan hem. De weken die erop volgen doe ik dat ook nauwelijks.
Alleen wat ik schrijf, doet er toe. Elke week, op woensdagavond – de avonden zijn ondertussen killer en donkerder geworden – leggen we onszelf op de tafel. Onszelf, dat zijn onze woorden en zinnen. We geven bloot, in groep. We zijn ongenadig en tegelijkertijd zacht voor elkaars teksten. Het wordt een bijzonder jaar in vele opzichten. Ik schrijf er mijn eerste bundel bij elkaar en - op het moment dat de dagen terug lengen en zonniger worden - zelfs gepubliceerd zie.
Hij is er ook nog altijd bij, met zijn ogen en met diezelfde grijns. Ik heb hem al lang opgemerkt ondertussen. Meer zelfs. Hij geeft me vorm, of toch tenminste de bundel. Hij maakt cover, binnenwerk en lay-out. Alsof het niks is. Alsof hij me al veel langer kent dan de maanden die eraan vooraf zijn gegaan. Want meer dan een half woord van mij heeft hij niet nodig om preciés te weten wat ik bedoel. Hoe hij het toen deed en nog altijd doet, is me altijd al een raadsel geweest.
Alleen wat ik schrijf, doet er toe. Elke week, op woensdagavond – de avonden zijn ondertussen killer en donkerder geworden – leggen we onszelf op de tafel. Onszelf, dat zijn onze woorden en zinnen. We geven bloot, in groep. We zijn ongenadig en tegelijkertijd zacht voor elkaars teksten. Het wordt een bijzonder jaar in vele opzichten. Ik schrijf er mijn eerste bundel bij elkaar en - op het moment dat de dagen terug lengen en zonniger worden - zelfs gepubliceerd zie.
Hij is er ook nog altijd bij, met zijn ogen en met diezelfde grijns. Ik heb hem al lang opgemerkt ondertussen. Meer zelfs. Hij geeft me vorm, of toch tenminste de bundel. Hij maakt cover, binnenwerk en lay-out. Alsof het niks is. Alsof hij me al veel langer kent dan de maanden die eraan vooraf zijn gegaan. Want meer dan een half woord van mij heeft hij niet nodig om preciés te weten wat ik bedoel. Hoe hij het toen deed en nog altijd doet, is me altijd al een raadsel geweest.
We schrijven april 2018. De dagen worden langer en zonniger. Ik ken hem, hij kent mij. In die jaren zijn we vrienden geworden. Goede vrienden. Hij is mijn maatje en ik het zijne (en hij bleef nauw betrokken bij bundel twee én drie). We zijn brutaal eerlijk tegen elkaar, dat ook. Wat mij niet zint, slinger ik naar zijn hoofd. En als het hem niet aanstaat, wordt het naar mij terug gekatapulteerd. We kunnen lange discussies voeren over taal en tekst, waarbij we allebei heftig gesticuleren met onze armen en met eenzelfde felle blik in onze ogen. Tot we even op adem komen en samen in de lach schieten. Ik heb ondertussen mij dezelfde grijns eigen gemaakt. Daarom verdragen we de trappen die we elkaar onder de kont geven.
Een paar maanden geleden nog gaf ik hem er zo een: begin nu maar eens zelf je uitgeverij! Waarop hij dat prompt ook deed, tot mijn lichte verbazing. En toch weer niet. Want ik weet hoe goed hij is. Niet alleen als vriend of als schrijver, maar ook als vakman. Hij levert alleen maar werk af als het door hem goed genoeg wordt bevonden, daar waar de modale mens al lang blij is met minder. Ik geloof dan ook keihard in hem en de uitgeverij die hij nu uit de grond aan het stampen is. Omdat zijn visie en missie als uitgever zo eenvoudig zijn als de taal die hij in zijn teksten gebruikt: als een Matador. Eerlijk en rechtdoorzee.
Een paar maanden geleden nog gaf ik hem er zo een: begin nu maar eens zelf je uitgeverij! Waarop hij dat prompt ook deed, tot mijn lichte verbazing. En toch weer niet. Want ik weet hoe goed hij is. Niet alleen als vriend of als schrijver, maar ook als vakman. Hij levert alleen maar werk af als het door hem goed genoeg wordt bevonden, daar waar de modale mens al lang blij is met minder. Ik geloof dan ook keihard in hem en de uitgeverij die hij nu uit de grond aan het stampen is. Omdat zijn visie en missie als uitgever zo eenvoudig zijn als de taal die hij in zijn teksten gebruikt: als een Matador. Eerlijk en rechtdoorzee.
(Oh ja, hij heeft ook minder goede kantjes, hoor. Maar die verklap ik niet, want wij delen wel een geheim of twee 
😉 )
😉 )
Je kunt het project van Jeroen Bernaer een steuntje in de rug geven door mee te doen aan de crowdfunding actie:
Reacties