"Kom hier dat ik u kus" van Griet Op de Beeck en "Roosevelt" van Gie Bogaert gerecenseerd door Leslie Hubrechts

Gie Bogaert – Roosevelt

“Liegen. Wat een ontdekking.” Verhalen verzinnen en vertellen kan Gie Bogaert als geen ander, maar door het te vaak afwisselen van te veel personages slaat hij de bal mis.

Gie Bogaert zelf is charismatisch en als schrijver methodisch in zijn verhalen maken. De tien personages die worden gevolgd komen uit alle lagen van de bevolking, maar het zijn er redelijk veel. Het is moeilijk de draad terug op te pikken. Er zit te veel tijd of te veel tekst tussen de verhalen in. En dat zijn het ook, verhalen. Het zijn geen mensen, maar typetjes.

De personages symboliseren een vorm van wanhoop. Wie op wanhoop afstevent, kent vaak een fatale afloop. Jammer genoeg voelde het lezen van dit boek voor mij aan alsof er nooit een eind aan ging komen. Pas tegen het einde aan wist Bogaert mij te intrigeren en te beroeren. Om het dan enkel opnieuw te laten ontkrachten door de fataliteit van het verhaal terug in het ongewisse te laten.

Met Roosevelt weet Bogaert enkel een publiek te bekoren door erover te vertellen. Die man mag over alles vertellen en we hangen aan zijn lippen. Jammer genoeg is het volledige boek langdradig en heeft hij op het einde enkele kansen laten liggen.

Griet Op de Beeck – Kom hier dat ik u kus

Write what you know; een motto dat Griet Op de Beeck ter harte neemt. Uit het leven gegrepen, soms fragmentarisch en associatief. Hoe mensen echt denken en wat ze echt denken.

Kom hier dat ik u kus is haar tweede boek. Na Vele hemels boven de zevende slaat ze hier opnieuw de spijker op de kop.

Ze hanteert realistische monologue intérieur. De karakters uit haar boek zijn geen personages, maar échte mensen. De gedachtengangen en hoe die verschillen van wat er wel en niet gezegd wordt tussen mensen leunen enorm dicht aan bij de werkelijkheid.

Ze schrijft over zaken die proefondervindelijk zijn geweest in haar eigen leven als 10-jarig meisje, als dramaturg en als 35-jarige dochter van een doodzieke man.

Soms is er kop noch staart aan te krijgen. Ze bespeelt meerdere thema's. Haar boeken gaan over het leven in zijn rauwste vorm en toch weet ze poëtisch te verwoorden dat “boosheid binnenstebuiten gedraaid verdriet [is]”.

Kom hier dat ik u kus leest als een trein, de woorden grijpen je naar de keel en laten je sprakeloos achter. Het gaat over alles, ergens en nergens, over niemand en over iedereen. Herkenbaarheid en geloofwaardigheid zijn troef.

Als lezer kan je alleen maar denken: dit boek gaat over mij!