My rating:
Nu ik dit boek gelezen heb, vraag ik me vooral af waarom ik nooit eerder iets van Dimitri Verhulst las?!
Het boek leest als een trein, met een simpel en toch indrukwekkend taalgebruik, continue spelend met woorden en er pakkende beelden mee tevoorschijn toverend.
Het idee is even simpel als virtuoos.
Een oude man, Désiré, heeft genoeg van zijn leven, en vooral van zijn huwelijk met Monique. Hij beslist dan maar te doen alsof hij dement is om zo te ontsnappen naar een tehuis.
Het plan wordt langzaam opgebouwd, met na een lange voorbereiding, zijn eerste acte d'existance: thuiskomen met een broodrooster in plaats van met een taart. Om verder te gaan met rare kleren kopen, op pantoffels in de trein stappen richting nergens, enzovoort.
Goed gevonden, herkenbaar voor iedereen die iemand kent met dementie. En toch klinkt het nooit zielig of afgezaagd, maar wel grappig en onderhoudend, met een hoog hoe-komt-hij-erbij-gehalte. De personages zijn vlijmscherp uitgebeeld, waardoor je steeds meer begrip krijgt voor de ultieme verzetsdaad van Désiré.
Hoe goed het boek ook is, toch had het nog sterker gekund. Er zijn een paar verhaallijnen die je benieuwd maken, maar dan teleurstellend weinig uitgewerkt worden: de ontmaskering door een mede-pseudo-demente, de ontmoeting met Rosa, zijn jeugdliefde. Vooral bij dit laatste zat ik toch stiekem te wachten op wat er ging gebeuren. Ach, voor romantiek zijn er andere boeken.
Dit boek slaagt er in je te laten lezen met een glimlach op de lippen, en dat is lang niet alle boeken gegeven.
https://www.goodreads.com/review/list/24147024-katherine-muylaert%22%3EView all my reviews
Reacties