"De wonderlijke geschiedenis van Tom Page en zijn olifant" van Christopher Nicholson - recensie door Katherine Muylaert

De cover oogt heel aantrekkelijk, een olijke olifantenslurf en een jongetje, in sepia tinten die je meteen twee eeuwen terug de tijd door katapulteren. Je wordt van in het begin ondergedompeld in een andere tijd, een andere maatschappij, een ander soort leven. Een manier van leven die wij ons niet meer kunnen voorstellen.

Tom Page, een staljongen die zichzelf leerde lezen "door naar letters te turen" en die leerde schrijven in een dorpschooltje, wordt door zijn meester gevraagd om de wedervaren op te schrijven van de twee olifanten die hij onder zijn hoede heeft. Vol twijfel en onzekerheid begint hij aan zijn opdracht. Maar al gauw verandert de stijl van onbeholpen en formeel taalgebruik, vol met doorhalingen, in zeer vlot. Het boek leest in sneltreinvaart. 
Al lezend werd ik jaloers op de hechte band die de jongen met zijn olifanten had, ook al gaat dit ten koste van zijn relatie met anderen. 
Of alle feiten over olifanten effectief kloppen, weet ik niet, maar zelfs al klopt maar de helft, dan nog zijn het bijzondere beesten. Vanaf nu denk ik nooit meer aan olifanten, maar aan Olifanten. 

Jammer genoeg verliest het boek zijn elan wat vanaf deel drie. De jongen verhuist samen met de Olifant naar een "menagerie", een voorloper op onze huidige dierentuinen. Het boek verliest zijn vaart, en wordt bij tijd en wijle zelfs ongeloofwaardig. Een hechte band, absoluut. Maar diepzinnige gesprekken tussen mens en Olifant? Dat gaat mij toch wat te ver. 
In onze huidige tijden en termen zou deze Olifant een groot aanhanger van mindfulness zijn. Destijds was het gewoon aanvaarden van je lot, waar de Olifant stukken beter in bleek te zijn dan Tom: 
"Iemand bezit mij. Ik ben het eigendom van meneer Cross. Ik ben tevreden, Tom."
"Ik geloof niet dat je tevreden bent. Hoe kun je tevreden zijn?"
"Er zijn ergere plekken op de wereld."
"Maar dit is een gevangenis!"
"Het mag dan een gevangenis lijken, maar in mijn hoofd is het geen gevangenis. In mijn hoofd ben ik heel vrij."

Op het einde wordt er een link gelegd met het heden, wat mijns inziens absoluut niets toevoegt aan het verhaal, er integendeel zelfs wat afbreuk aan doet. 
Tip: stop met lezen na hoofdstuk V van deel 3, en sla de Afsluiting over. 

Maar laat het mindere einde je niet weerhouden om dit boek te lezen. Het geeft een bijzonder beeld van een andere tijd, en een fascinerend inkijkje in de mogelijke relatie tussen mens en dier.