Los Ríos Profundos by José María ArguedasMy rating: 5 of 5 stars
Heb ik het drie keer gelezen? Vijf keer misschien? Mijn boek hangt zowat uit elkaar.
Een ezelsoor, het heeft een eigen geur. Wellicht is er zelfs zweet van me in de bladzijden gedrongen, toen ik het las tijdens een hete zomer. Het boek zat in mijn koffer, toen ik op reis ging. Kortom, een levenspartner. Waarom?
Tja, waarom. De cover beviel me al meteen. Een foto van Machu Picchu. Is er meer nodig om weg te dromen. En die titel 'De diepe rivieren.'
Je begint te lezen en het boek neemt je mee naar Peru, waar een jongen tussen twee werelden valt. De blanken en de indianen. Heersers en onderdrukten. Je wordt mee gezogen naar de dieptes van hun leefwereld, waar niets banaal is en het leven er echt toe doet. Je leert die vreemde cultuur kennen door het beschrijven van de natuur, het innerlijke van Ernesto. Zijn vader laat hem achter in een school, waar hij de hardheid van het leven ervaart. Er breekt een opstand uit onder het volk, omdat het zout is uitverkocht.Waar hoort Ernesto nu thuis? In welke wereld?
Er zijn boeken, die dit verhaal evenzeer in zich dragen. Maar de woorden nemen je zozeer op, dat de afstand tussen jou en het boek opgeheven wordt. Je ervaart het zelf. Het wordt jouw conflict.
Apank'orallay, apank'orallay, apakullawayna, tutay tutay wasillaykipi.
Luister je dan nog zomaar naar Andesmuziek? Met die achtergrond van het besneeuwde Andesgebergte? De kleurrijke kledij van de nazaten van de Inca's. Toch dansen ze, zingen ze liederen, ondanks het harde leven in het hooggebergte.
Boven alles uit de melancholie, zoals die kan weerklinken in de melodie van de panfluit.
Daarom valt mijn boek uit elkaar. Daarom koester ik het nog steeds. Daarom houd ik van Jose Maria Arguedas.
View all my reviews
Reacties