Joyland by Stephen KingMy rating: 5 of 5 stars
King heeft al eens last van wat hij zelf "literaire elefantiasis" noemde... maar dit boek bezit een strak tempo en kan zich meten met zijn allerbeste romans, die hij - voor mij dan toch - vooral in de jaren 70 en 80 publiceerde (Dodelijk Dilemma, Bezeten Stad, De Shining, Ogen van Vuur, Dodenwake, Christine, 4 Seizoenen, De beproeving...). Een oudere man blikt terug op zijn 21-jarige versie (in 1973) toen hij herstelde van een gebroken hart in een kuststadje, met een studentenjob in een op dat moment al verouderd attractiepark. Hier werd een tijdje voordien een jong meisje vermoord, en haar geest zou nog rondwaren in het spookhuis...
Het vertelperspectief staat garant voor een nostalgisch sfeertje. Als geen ander slaagt King erin een kleine gemeenschap te schetsen en een emotionele connectie te maken met een personage dat hij... of jij, lezer(es)... zelf had kunnen zijn. Deze herkenbaarheid is altijd zijn grootste troef geweest, en zorgt er ook voor dat hij wegkomt met spoken, vampieren, ET's of paranormale fenomenen. Met zijn zeer geloofwaardige beschrijvingen van heel gewone mensen, schort Stephen King het ongeloof op en maakt hij ook het ongeloofwaardige geloofwaardig... voor de duur van een verhaal dan toch. Vaak situeren zijn meest beklijvende passages zich dan ook voordat de gruwel op volle sterkte losbreekt, doorgaans voorbij de helft van het boek.
In dit boek worden zowel de gruwel als het bovennatuurlijke heel subtiel en sober aangebracht, en is het vooral de "whodunit"-lijn die voor de spanning zorgt en het boek naar het einde toe tot een ware page turner maakt, met een ijzersterke finale. Maar toch zijn het vooral weer de personages die blijven: de jonge Devin (het is dan ook een ik-verhaal), de bloedmooie Annie en haar terminaal zieke jongetje, en een vrij groot aantal krachtig neergezette nevenpersonages: de jonge studerende collega's van Devin, maar ook zijn hospita of het schilderachtige volkje van het attractiepark.
Ik heb King een tijdje links laten liggen, maar met de verhalenbundel "Aardedonker zonder sterren", de ook al sublieme turf "22-11-1963" en nu dit "Joyland" ben ik weer helemaal mee.
View all my reviews
Reacties