Ik heb nooit gekeken (Anne Baaths)



Audio trailer van een fragment uit een roman in wording, "Tristan = Strijder", van Anne Baaths. Literaire Creatie, Academie voor Podiumkunsten, Aalst. Maakt deel uit van het DKO-Project "Gebroken Dromen" in de Kopergietery, Gent (maart 2013).


HOOFDSTUK 3:

AUGUSTUS 2009

De eerste miskraam was de pijnlijkste, zowel fysiek als mentaal. Omdat ik het niet verwachtte. Zwangerschapsmoeilijkheden, van vruchtbaarheidsproblemen tot ochtendmisselijkheid, waren tot op dat moment volledig aan mij voorbijgegaan. Twee maanden na ons huwelijk was ik al zwanger van Niels. Zijn geboorte verliep vlot in een bevallingsbad. Alles, van de eerste wee tot de nageboorte fikste ik in minder dan negen zielige uurtjes. Geen ruggenprik, geen vervelende knip of scheur. Niks, noppes nada! Zwangerschapsproblemen? Dat gebeurde bij andere mensen, niet bij ons, wij konden zoveel kinderen krijgen als we wilden.
Niet dus.
Ik herinner mij dat mijn toenmalige gynaecoloog er zeer luchtig over deed toen hij na dertien zwangerschapsweken vaststelde dat het vruchtje volledig doorbloed was.
Zo van: ‘Tja, dat gebeurt.’
Zijn vrouw, die hem assisteerde in zijn praktijk, wees hem terecht.
‘Zeg, voor hen is dit wel vreselijk slecht nieuws.’
‘Dat weet ik wel, maar ik moet dit zo ongeveer twee keer per week vertellen.’
‘Niettemin kan je dat op een meer betrokken manier doen.’
Ik was er een paar dagen compleet van onderste boven. De huilbuien een humeurschommelingen volgden elkaar in ijltempo op, maar ik nam me voor niet op te geven. We waren jong en de volgende keer zou het vast beter gaan.
Op aanraden van de gynaecoloog kozen we voor een natuurlijke afdrijving van de vrucht. Dat betekende dat er geen curettage diende te gebeuren, dus dat de baarmoeder ook geen wonde kon oplopen. Ik kreeg twee pilletjes mee naar huis om, als er na een week nog geen bloedingen opgetreden waren, de afdrijving te bespoedigen. De arts vond het niet nodig om naar een oorzaak van de misgeboorte te zoeken.
Ik heb nog twee weken met dat kindje in mij rondgelopen.
Twee weken, waarin het gevoel primeerde dat de dood letterlijk en figuurlijk in mij woonde. Ik kon er niet van weglopen. Ik was een kerkhof.
Je zou denken dat de miskraam zelf een opluchting was na die twee weken. Eigenlijk was dat ook zo. Dit was de finale van een minder geslaagd hoofdstuk uit mijn leven. Nu konden we opnieuw beginnen. Maar toen ik eind augustus eindelijk hevige rugpijn kreeg en zwaar begon te bloeden moest het ergste nog komen.
Iedere vrouw op vruchtbare leeftijd moet zo ongeveer eens per maand een menstruatie door. Niet bepaald de hoogdagen uit ons bestaan, maar bon. In zekere zin lijkt een spontaan miskraam daar heel sterk op. Op een klein detail na.
Ik zat op het toilet, een plaats waar ik geregeld was tijdens mijn miskramen, terwijl ik voelde hoe twee grote brokken kort na elkaar via mijn vagina mijn lichaam verlieten.
Ik kokhalsde en begon te huilen.
Ik ben even blijven zitten tot het over was.
Daarna spoelde ik alles door.
Ik heb niet gekeken.
Ik heb nooit gekeken.

Reacties

Podcast Het Academisch Kwartier

Luisterboeken Podcast

Podcast Mysterieus België