Audio trailer van een fragment uit een roman in wording, "Tristan = Strijder", van Anne Baaths. Literaire Creatie, Academie voor Podiumkunsten, Aalst. Maakt deel uit van het DKO-Project "Gebroken Dromen" in de Kopergietery, Gent (maart 2013).
HOOFDSTUK 3:
AUGUSTUS 2009
De eerste miskraam was de
pijnlijkste, zowel fysiek als mentaal. Omdat ik het niet verwachtte.
Zwangerschapsmoeilijkheden, van vruchtbaarheidsproblemen tot
ochtendmisselijkheid, waren tot op dat moment volledig aan mij voorbijgegaan.
Twee maanden na ons huwelijk was ik al zwanger van Niels. Zijn geboorte verliep
vlot in een bevallingsbad. Alles, van de eerste wee tot de nageboorte fikste ik
in minder dan negen zielige uurtjes. Geen ruggenprik, geen vervelende knip of
scheur. Niks, noppes nada! Zwangerschapsproblemen? Dat gebeurde bij andere
mensen, niet bij ons, wij konden zoveel kinderen krijgen als we wilden.
Niet dus.
Ik herinner mij
dat mijn toenmalige gynaecoloog er zeer luchtig over deed toen hij na dertien
zwangerschapsweken vaststelde dat het vruchtje volledig doorbloed was.
Zo van: ‘Tja,
dat gebeurt.’
Zijn vrouw, die
hem assisteerde in zijn praktijk, wees hem terecht.
‘Zeg, voor hen
is dit wel vreselijk slecht nieuws.’
‘Dat weet ik
wel, maar ik moet dit zo ongeveer twee keer per week vertellen.’
‘Niettemin kan
je dat op een meer betrokken manier doen.’
Ik was er een
paar dagen compleet van onderste boven. De huilbuien een humeurschommelingen
volgden elkaar in ijltempo op, maar ik nam me voor niet op te geven. We waren
jong en de volgende keer zou het vast beter gaan.
Op aanraden van
de gynaecoloog kozen we voor een natuurlijke afdrijving van de vrucht. Dat
betekende dat er geen curettage diende te gebeuren, dus dat de baarmoeder ook
geen wonde kon oplopen. Ik kreeg twee pilletjes mee naar huis om, als er na een
week nog geen bloedingen opgetreden waren, de afdrijving te bespoedigen. De
arts vond het niet nodig om naar een oorzaak van de misgeboorte te zoeken.
Ik heb nog twee
weken met dat kindje in mij rondgelopen.
Twee weken,
waarin het gevoel primeerde dat de dood letterlijk en figuurlijk in mij woonde.
Ik kon er niet van weglopen. Ik was een kerkhof.
Je zou denken
dat de miskraam zelf een opluchting was na die twee weken. Eigenlijk was dat
ook zo. Dit was de finale van een minder geslaagd hoofdstuk uit mijn leven. Nu
konden we opnieuw beginnen. Maar toen ik eind augustus eindelijk hevige rugpijn
kreeg en zwaar begon te bloeden moest het ergste nog komen.
Iedere vrouw op
vruchtbare leeftijd moet zo ongeveer eens per maand een menstruatie door. Niet bepaald
de hoogdagen uit ons bestaan, maar bon. In zekere zin lijkt een spontaan
miskraam daar heel sterk op. Op een klein detail na.
Ik zat op het
toilet, een plaats waar ik geregeld was tijdens mijn miskramen, terwijl ik
voelde hoe twee grote brokken kort na elkaar via mijn vagina mijn lichaam
verlieten.
Ik kokhalsde en
begon te huilen.
Ik ben even
blijven zitten tot het over was.
Daarna spoelde
ik alles door.
Ik heb niet
gekeken.
Ik heb nooit
gekeken.
Reacties