Ons Kind - Marc Troch

Tekst: Marc Troch - Stem: Guy De Cock
Muziek: Fernand Bernauw (Nando - track Daughters of Phorcys, van de CD The Piano and the Sea) - www.relaxatiemuziek.be/index.html

De zee vertelt het allereerste verhaal. Het gekeuvel van een windstille avond en het geruis van de branding.                                                                           

De volle maan weerspiegelt in de golfslag.                                                 

Je vertrouwde gelaatstrekken absorberen het maanlicht en ik herken het licht in je ogen.

Alsof ze deel uitmaken van dat onvatbare, niet te achterhalen geheim, dat daar zo tastbaar ligt te schitteren, maar waarvan ik tevens weet, dat ik het toch nooit zal doorgronden. 

Daardoor schrijnt ook de weemoed en breekt het geluk, dat we zomaar ervaren op dat eiland.                                                                                                                                                   

Je zou bijna het mysterie zelf kunnen zijn, maar toch rest ons alleen het besef van een onoverbrugbare afstand.

We zouden moeten zwijgen nu en eindeloos voortstappen met onze voeten in het lauwe, kabbelende zeewater.                                                                   

Terugkeren naar onze hut, waar we beschutting vinden tegen het opdringerige verleden. 

Nooit vergeet ik die blik in je ogen, toen ik buiten adem het ziekenhuis binnenstormde. Het telefoontje had me ontredderd.                                          

'Kom vlug. We hebben je vrouw moeten opnemen.'                                           

Ik besefte meteen dat het nog veel te vroeg was.                                            

Je lag daar zo weerloos in dat witte bed. Je opengesperde ogen ontnamen me elke hoop en ik knielde ontdaan naast je neer.                                                           

Troosten kon ik je niet.                                                                 

Alleen jij zou je verdriet ooit kunnen overwinnen.                                          

Ons eerste kind. 

Je glimlacht opeens. De sterren glinsteren boven je hoofd en ik omhels je, nog half dronken na onze avond in het restaurant. We moeten nog een heel eindje wandelen naar onze hut en de branding palmt ons steeds verder in.                                                               

Nachtelijk geneurie en ik leun tegen je aan.                                             

Je verkrampt. Je vingers knijpen harder in mijn armen.                                                  

Ik kijk je aan en je ogen herleven onder het maanlicht en even vrees ik je woorden. Ik staar je verschrikt aan, omdat ik je niet zo ernstig verwacht na zo’n speelse avond.

Maar je blijft glimlachen, vermoeid een beetje, of is het nog iets anders dat rond je mondhoeken zweeft. Iets ongekends voor mij, denk ik. Terwijl je begint te praten, eerst over van alles en nog wat, alsof we nog even nagenieten. Maar ik verwacht meer dan dat, want die vreemde glimlach en die onduidbare glinstering in je ogen wijken niet. En je knijpt nog steeds in mijn arm.     

Luister je naar de zee misschien? Of luister je naar een stem binnenin je, onbereikbaar voor mij.

En dan zeg je heel kalm dat je al twee maanden over tijd bent.