Nikolaas Demoen (º1965) leeft en werkt in Gent. Hij is actief als beeldend kunstenaar, doceert aan Sint-Lukas Antwerpen en maakt boeken. Hij stelde o.m. tentoon in Brussel (SECONDroom) en Beaufort 2006.
Voor de solotentoonstelling “L'inconnu” - nog tot 20 november in Netwerk / Centrum voor hedaagse kunst - creëert hij een installatie met projecties van films en tekeningen die een intrigerend antwoord bieden op een modernistische beeldtaal. Via tekeningen en grafiek ontstaan foto's, objecten, films en installaties waarmee de interactie tussen vorm, lichaam en betekenis worden onderzocht. Op de grens van ironie en poëzie tracht hij het ideale van de abstracte kunst door een figuratieve handeling nieuw leven in te blazen.
Beeld: Nikolaas Demoen, 'Je est un autre' 3 action, 2010.
Recensie door Myriam De Wilde:
Het moet zowat 20 jaar geleden zijn dat ik voor het laatst in Netwerk
was. Ik heb vage herinneringen aan een eindeloze
avond in een donkere ruimte die gevuld was met loeiharde bonkende muziek waar
mijn toenmalig lief nogal van hield, maar waar ik zelf een hekel aan had.
Ondertussen is Netwerk verhuisd naar een nieuwe locatie aan de overkant van het
water. Het centrum voor hedendaagse
kunst bevindt zich nu in een prachtig oud industrieel gebouw dat een kille maar
inspirerende sfeer uitademt. De plaats
van het gebeuren kan mij dus zeker wel bekoren.
De eerste expo die we er bezoeken, kan dat helaas niet.
In zijn tentoonstelling “L’inconnu” onderzoekt Nikolaas Demoen de
interactie tussen vorm, lichaam en betekenis, zo zegt de folder. De eerste foto’s die hij toont, waarbij
gezichten overplakt zijn met geometrische figuren, kunnen nog even mijn
nieuwsgierigheid prikkelen, maar hoe verder we ons door de ruimte met objecten,
films en installaties bewegen, hoe moeilijker ik het krijg om er mijn aandacht
bij te houden. Ik hou er niet van maar ik
heb er ook geen hekel aan. Het raakt me gewoonweg op geen enkele manier. Ik kijk en luister, maar ik voel er helemaal
niets bij.
Misschien dateert mijn opvatting over kunst uit een ander tijdperk, maar
voor mij moet een kunstwerk iets met je doen.
Je houdt ervan of net niet. Je begrijpt
helemaal, gedeeltelijk of helemaal niet wat de kunstenaar bedoelt. Het kunstwerk bevestigt je kijk op het leven
en op de wereld, of plaatst er grote vraagtekens bij. Het inspireert je, zet je aan het dromen of activeert
je veilig opgeborgen angsten. Maar het
laat je nooit helemaal koud. En
onverschilligheid, dat is nu precies het gevoel dat bij mij overheerst bij deze
expo. Met alle respect voor de maker en
de toeschouwers die er wel van houden, maar aan mij is “L’inconnu” niet
besteed.
Gedicht door Jana Verhasselt:
Klap die zonnebril dicht
en laat me door je ogen verblinden.
Haal dat masker van je gezicht
en laat me je emoties verslinden.
Wees niet anoniem, wees niet vergeten,
wees bij mij, ik ben bezeten.
Reacties