Ik ging over de schreef.
'Maya,' dacht ik nog, 'niet doen, niet gaan
spelen met die verhalen over de schepping van hemel en aarde en alles wat er op
loopt.'
Al eeuwen moet ik die stripverhalen van de Popol Vuh gadeslaan. Altijd maar mijn toer doen langs stokoude tempels, stenen
tabletten, vazen. Je zou er betoeterd van worden.
Ik las die strips allemaal al tien keer uit.
Ik weet onderhand alles over het geruzie tussen jongere en oudere broers. De
jongste werden zon en maan, de andere boszwijnen of zoiets.
De verveling van het cipier spelen terwijl een
paar hoofdpersonages zich lieten inhuren om in boeken en films van blanke
bezetters heel anders voor de dag te komen... het werd me te machtig.
In een hoekje van het heelal vond ik een
afgedankte komeet die de vorm had van een bal.
Heb toen een paar vazen met hiërogliefen op een
rijtje gezet voor een rondje bowlen.
En wil het nu juist lukken dat die vaas waarop
de strip met het scheiden van hemel en aardse wateren tegen de grond ging.
Nee, ze is niet kapot, er zit alleen maar een
barst in.
Uit de vaas kwam een gedruis.
'Verdomme Maya!' klonk het. 'Als je niet maakt
dat die barst gelijmd wordt, komt het gewelf dat hemel en aarde scheidt naar
beneden! Zoek
maar een collega uit een ander verhaal die de barst kan lijmen.'
Ik neus dus wat rond op de aarde waar die
jaloerse oudere broers er ondertussen miljoenen soortgenoten bijkregen. Bosapen
met of zonder kostuum, jaguars met of zonder motor, bloedhonden al of niet in
maatpak, afijn, vindt daar maar eens iets deftig tussen.
't Zal toch die gekke vrouwspersoon in 't
zwart niet zijn zeker? Ze weet alvast van de zaak af.
In plaats van te krijsen en met haar schele
ogen proberen de datum van de ramp te ontcijferen, zou ze beter beginnen met
een middel te maken om die barst te lijmen.
Ik zie het al, dit wordt moeilijk.
(Eén van de "outtakes" van het totaalspektakel-in-wording.)
Reacties