Wickawiegelied

Ik stap
als een zombie langs ingetogen gevels
waartegen holle pompoenen met vuur spoken

Jij marcheert
op het vermoeide pad
loopt
het gele zacht van chrysanten onder de voet

Samen vertrappen wij
bladeren die vluchten voor straatvegers
Huilen naar
de maan die een kantwerk van naakte takken vlecht
tegen de eerste vriesnacht

En gaan ons bezatten van schrik
voor het wickawiegelied
dat zingt over de grote wolf
die de zon opeet.