Niet alles in het leven is eerlijk verdeeld. Mijn lief dineert met haar minnaar in Hof van Cleve, ik brunch in allenigheid. Ik besluit een van mijn geliefkoosde afwijkingen te praktiseren - het hardop voorlezen uit een boek - en organiseer een privé-vertoning voor een troep lege stoelen.
Voor aanvang wandel ik toch even in de foyer. Je weet maar nooit dat tussen trap en toog een cello met een tuba ligt te trompetten. Maar zelfs de lerares Woord getroost zich niet de inspanning om te komen luisteren naar de lezing door en voor mezelf. Ik ben een fluisteraar in een schelp en citeer hardop een zingende streekgenoot die erin slaagt, schijnbaar moeiteloos, om “plattelandsmisprijzende gezwollen nekken uit de stad”, “pretentieuze grootheidswaanzin” en “zoogdierderivaten” samen te zetten in één fraaie volzin. Voorwaar geen karamellenverzendichter.
Maar niemand applaudisseert.
Reacties