De STANDAARD personen
gingen binnen en buiten.
De openbare orde
brak het doel.
Gaan en keren.
Ze komen en gaan, de standaard personen.
Ze staan en vallen met de normaliteit.
Maar wie bepaalt de grens van hun orde?
Zijn het regels die hen in het gareel laten lopen?
Is het een dictator die alle kleuren grijzer maakt omdat hij
zichzelf belangrijker vindt?
Ze zijn niet langer hen, maar zij of hem. Ze worden tot een
geslacht herleid omdat een enkeling dat wil. Ze houden zich staand in een kudde
witte schapen. Als ze vallen, mogen ze het land niet meer in.
‘Mekker dan,’ denk ik, ‘hoe luider, hoe beter en stamp tegen
schenen. Sluit de slachtbank.’
Ze zijn bang dat ze hun stem zullen verliezen.
Een mensenrecht zou standaard moeten zijn.
‘De komende vier jaar gaan we niet naar Amerika,’ zeg ik.
Niet dat de openbare orde daar wakker van ligt.
Reacties